De volgende horde!

Zoals in een vorige post al uitgelegd was het begin van onze zwangerschap niet ideaal.

Alles verliep dan een tijd weer goed tot op een dag ...

Juist ja, op een mooie dag hadden we een tegenvaller van formaat ... Maar gelukkig viel deze tegenslag ook zeer goed te relativeren, toch zeker achteraf!

We willen zoals iedereen een gezond kleintje en indien er zware problemen mee zou zijn dan willen we dit ook op tijd weten om in het ergste geval de zwangerschap stop te kunnen zetten. Daarom hadden we besloten om de zogenaamde tripeltest te laten doen.

Deze test bestaat uit 3 delen:

• Een uitgebreide echo waarbij een aantal dingen gemeten worden waaronder de nekplooi. De nekplooi is in feite de ruimte tussen de huid en de nek zelf van de baby. Wanneer deze plooi verdikt is dan is de kans op syndroom van Down verhoogd. Zie ook hier voor meer info. 
• Een bloedafname bij de moeder waarbij een aantal waarden gecontroleerd worden
• Opstellen van een stamboom waarbij dan alle speciale gevallen / ziektes / erfelijke factoren binnen de familie in kaart worden gebracht.

Op basis van deze 3 testen wordt dan een kans berekend op bepaalde afwijkingen. Wanneer je een verhoogde kans hebt op iets spreken ze van een gestoorde test. Let wel: deze test geeft enkel een kans en geen definitief uitsluitsel. Wanneer je zeker wil zijn moet je een vruchtwaterpunctie laten uitvoeren. Op basis van de tripeltest kan je dan besluiten of het zinvol is om een punctie al dan niet te doen.

We hadden er natuurlijk helemaal niet op gerekend (de vorige echo's waren namelijk allemaal supernormaal ) maar onze tripeltest was dus gestoord. Het verdict luidde dat we een kans hadden van 1 op 50 op een kindje met syndroom van down ... 

Aangezien we dit helemaal niet verwacht hadden kwam dit dus als een donderslag bij klare hemel!

De dag van de uitslag was ik gelukkig in huis aan het werken toen ik plots telefoon van mijn vrouwtje kreeg. Ze wist me (op emotionele wijze uiteraard) te vertellen dat de test gestoord was en dat we een verhoogde kans hadden op een kindje met mongolisme...

Ze was ondertussen wel al naar een andere gynaecoloog geweest omdat ze een beetje bloedverlies had gehad (wat nog een restant van de innestelingsbloeding bleek te zijn) en die had de correctheid van de test ook al in vraag gesteld. De test is namelijk maar een kansberekening en kan door verschillende factoren beïnvloed worden. Ze stelde voor om naar een nog andere gynaecoloog te gaan die niet ver van het ziekenhuis waar ze werkt gevestigd is voor een extra mening.

Ik dus snel snel mezelf omgekleed en in de auto gesprongen om mee op consultatie te gaan. De dokter had gelukkig zelfs een gaatje voor ons opengehouden en we konden dus tussen twee mensen door even binnen springen.

Toen de gynaecoloog dan ons kleintje nakeek kwam hij op een nekplooi van 1.4 - 1.5 mm. Een pak minder dan de oorspronkelijk gemeten nekplooi van 2.5mm. Hij begon toen alles op een rijtje te zetten wat ons direct gerust stelde:

• De meting van de nekplooi bij een beweeglijk kleintje zoals dat van ons is niet eenvoudig omdat de positie van het hoofdje tegenover de romp de plooi beïnvloed. De ene keer kan je dus meer meten dan de andere.
• Het hartje was perfect gezond, bij syndroom van Down heb je bijna altijd ook hartproblemen.
• Het lichaampje was zeer mooi symmetrisch. Weeral : bij mongooltjes is dit meestal uit proportie.
• De test is eigenlijk te laat uitgevoerd. Ze hadden om goed te zijn al op 11 weken moeten testen i.p.v. 12 weken en 4 dagen. Dit beïnvloedt blijkbaar in grote mate de uitslag van de test.
• Door de innestelingsbloeding in het begin van de zwangerschap is ook dit resultaat een vertekend beeld.

Zoals je ziet een hele hoop tegenargumenten waardoor we toch wel op ons gemak waren gesteld. Hetzelfde weekend zaten we dan ook een weekendje aan zee waar we op ons gemakje alles even op een rijtje konden zetten.

Maandag na ons weekendje had Mieke dan een afspraak met Dr. Leroy. Deze gynaecoloog, verbonden aan het UZA, doet niets anders dan prenataal onderzoek en uitgebreide echo's. Ook deze dokter kon eigenlijk niets abnormaal aan ons kindje zien maar hij zei wel dat we voor de zekerheid best de vruchtwaterpunctie laten doen omdat onze kans op Down groter is dan 1 op 300. Bij zo'n ingreep heb je een kans van 0,5% op een miskraam door de ingreep zelf maar hij zei dat ook obese moeders en andere gevallen daar onder vallen. Omdat hij ook redelijk gerust was (doordat het kindje er op echo perfect normaal uit ziet) gaan we deze test dan op 16 weken laten uitvoeren. 

Aangezien we nog jong zijn kan deze punctie eigenlijk geen probleem zijn maar jullie mogen volgende week toch allemaal mee duimen voor de zekerheid!

Volgende blog : de punctie! (of iets over de babykamer ;-) ) ...