Wat vooraf ging...

Zoals ik al vertelde is onze zwangerschap niet zonder slag of stoot verlopen. Geen paniek, niets al te ergs gelukkig! Maar opdat iedereen goed kan volgen toch een kleine samenvatting van de voorbije maanden.

Het begon allemaal vorig jaar eind oktober... 


Aangezien mijn vrouw een vroedvrouw is en dus veel bezig is met zwanger zijn was ze al volop Folavit aan het slikken ter voorbereiding van de zwangerschap! Ter info: folavit is eigenlijk gewoon foliumzuur in een pilletje. Door dit op voorhand in te nemen (in feite vanaf dat je stopt met de anticionceptie) verhoogt de vrouw de hoeveelheid foliumzuur in haar lichaam wat de kans op open ruggetjes en andere afwijkingen bij het embryo sterk verlaagt (tot 70% minder kans!). Daarnaast dronk ze de weken rond haar maandstonden geen alcohol, deels om het gewoon te worden en deels 'je-weet-maar-nooit'.

Begin november hebben we dan nog een weekje met de familie kunnen relaxen in Center-Parcs: lekker met zijn allen genieten van lekker eten, drinken en heerlijk niets doen. Een paar weken later kwam dan toch het grote nieuws: Mieke was zwanger! We hadden er lang naar uitgekeken en waren in feite nog maar net begonnen met proberen. Lang hebben we dus niet moeten proberen want de tweede keer was al een schot in de roos zoals ze wel durven zeggen ;-)

Over bergen en dalen ...

Tot zover ging alles pico bello, maar diep in mij begon toch vanalles te knagen. Zou ik wel een goede papa zijn? Wat met het financiële plaatje? Toen ik te horen kreeg dat ze zwanger was had ik niet direct het wauw-gevoel maar dacht ik eerder dat het toch wel sneller dan verwacht was.

Om alles nog wat complexer te maken had mijn vrouw de eerste week last van wat bloedverlies waardoor ze natuurlijk wat emotioneler werd. Het feit dat ze zelf een vroedvrouw is zal hier wel niet bij geholpen hebben denk ik. Zij weten namelijk beter wat dit bloedverlies (let wel : het ging toch wel over een paar druppels per dag! ;-) ) allemaal kon betekenen en dacht dus vooral aan de ergste dingen eerst. Ze is dan een paar keer langs de gynaecoloog geweest (dat noemen ze dan voordelen van alle aard bij vroedvrouwen zeker?) en die kon haar gerust stellen met de mededeling dat het een innestelingsbloeding was en dat het snel over zou zijn. Een dikke week later was het inderdaad volledig gestopt.

Ondertussen onderging ikzelf ook een periode van up en downs. Op de momenten dat we bij onze ouders enzo waren voelde ik me goed maar wanneer ik dan eens een avond alleen thuis zat begon ik veel te hard te piekeren. Ik begon de voordelen en nadelen tegen elkaar op te wegen en op het diepste punt dacht ik echt dat we er beter nog niet aan begonnen waren. Dit was zo de periode rond de feestdagen en de moment dat we tegen de familie begonnen te vertellen dat we zwanger waren.

Uiteindelijk heb ik met veel mensen gepraat over de zwangerschap en door met andere aanstaande vaders te praten kwam ik tot de ontdekking dat een baby nog zo slecht niet is. Akkoord, een baby kost geld maar gelukkig is er nog het kraamgeld en kinderbijslag om een duwtje in de rug te geven. Ouders, peter en meter zijn er natuurlijk ook om je uit de nood te helpen. Daarnaast moet je in een kind ook veel tijd steken maar ook daar ben ik tot de conclusie gekomen dat dit slechts een investering is. Last but not least : ik heb uiteindelijk de klik gemaakt om ons kindje niet louter objectief / rekenkundig te bekijken. Zoals ze zeggen : elk kind kost een huis. Maar kinderen zijn wel onze toekomst en die wil ik graag mee helpen maken!